Η εισοδηματική ανισότητα στην ελληνική κοινωνία έχει διευρυνθεί αισθητά, με όλο και περισσότερους Έλληνες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας, εξαιτίας των μόνιμα λανθασμένων επιλογών των κυβερνήσεων της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες (είτε σκόπιμα είτε από ανικανότητα). Στο μόνο που φαίνεται αποτελεσματικό το κράτος είναι στην διάλυση του κοινωνικού ιστού και στην οικονομική και βιολογική εξόντωση των Ελλήνων.
 |
| Ετοιμάζοντας τα δέματα βοηθείας |
Η ομάδα "Αλληλεγγύη στους Έλληνες" της Τ.Ο. Εύβοιας-Βοιωτίας, σε συνεργασία με την ομάδα "Δουλειά στους Έλληνες", υλοποιούν το πρόγραμμα κοινωνικής πολιτικής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Με κάθε επίσκεψη για υλική και ψυχολογική υποστήριξη στις πληγείσες Ελληνικές οικογένειες των νομών μας, οι συμβουλές οικιακής οικονομίας και ανάπτυξης πρωτοβουλιών, μαζί με την υποστήριξη για ανεύρεση εργασίας, προσανατολίζονται στην αύξηση της εσωτερικής οικογενειακής ασφάλειας και την τόνωση του ηθικού των δοκιμαζόμενων Ελλήνων. Όπου υπάρχει δυνατότητα, αξιολογούνται οι ανάγκες ξεχωριστά και αρχίζει ένας προγραμματισμός ψυχικής, ηθικής και υλικής ανάτασης, πάντα μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, με γνώμονα την μακροπρόθεσμη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων στον τόπο μας.
16 Ιουλίου 2012, απόγευμα Δευτέρας, τα μέλη των ομάδων μας επισκέφτηκαν τρεις άπορες ελληνικές οικογένειες. Η συναγωνίστρια Χριστίνα περιγράφει τις εντυπώσεις της από το σπίτι που επισκέφτηκε η ομάδα της:
Καθισμένοι σ' ένα μικρό μπαλκόνι έχουμε απέναντι μας τέσσερα μικρά αγγελούδια και δυο φιλόξενους γονείς. Ακόμα μια οικογένεια. Με έντονο πρόβλημα επιβίωσης, αλλά με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Ο πατέρας κάποτε δούλευε στο Δήμο, με συμβάσεις που ανανεωνόντουσαν μέχρι που κάποια στιγμή ο Δήμος σταμάτησε να τον απασχολεί. Πολλές οι προσπάθειες για οποιαδήποτε εργασία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η μητέρα με 4ωρη απασχόληση δούλευε στο Γυμνάσιο της περιοχής σαν καθαρίστρια, αλλά εδώ και δύο χρόνια σταμάτησαν να την πληρώνουν. Δεν υπάρχουν χρήματα της απαντούν. Το "κουρεμένο" επίδομα πολυτέκνων δεν επαρκεί πλέον. Και η πρόσληψή τους σε κάποια άλλη εργασία, με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη και τις βιομηχανίες να προτιμούν την "μαύρη" αλλοδαπή προσφορά, δεν αφήνει περιθώρια για ελπίδες.
Με έντονη ανησυχία, αλλά και αξιοπρέπεια, η μητέρα μας είπε:"Εμείς ποτέ δε χρωστούσαμε, τώρα χρωστάμε παντού… Η οικογένειά μου έχει έλλειψη ακόμα και από τα πρώτα είδη ανάγκης αλλά κάνουμε υπομονή… προσπαθούμε…’’.
Και συμπληρώνει ο πατέρας: "Χρωστάμε πέντε ενοίκια, σε λίγο θα αναγκαστεί ο ιδιοκτήτης να μας πει να φύγουμε, και δίκιο θα έχει, αλλά τι να κάνω; Κάθε πόρτα που χτυπάω για οποιαδήποτε εργασία παραμένει κλειστή. Εδώ ο τόπος δουλεύει με εργολάβους και αλλοδαπούς, δεν προσλαμβάνουν Έλληνες, γιατί θέλουν να γλυτώνουν διάφορα, …δε ξέρω τι γίνεται.’’
Και συνεχίζει η μητέρα:"Δυο χρόνια περιμένω να πάρω τα χρήματα που δούλεψα, αλλά η απάντηση που παίρνω είναι – ΠΕΡΙΜΕΝΕ - , τι να περιμένω;’’
Οι εύγλωττες απορίες της οικογένειας δεν άφηναν περιθώρια για δικαιολογίες και αυτολύπηση. Ήξεραν ότι είχαν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Είναι μια Ελληνική περήφανη οικογένεια, ενωμένοι και με αξιοπρέπεια. Γι' αυτούς η εργασία είναι ανάπτυξη, πρόοδος, ζωή για τα τέσσερα αγγελούδια, που μας κοίταζαν με το πιο όμορφο χαμόγελο.
Αυτό το τόσο ζεστό απόγευμα, η μόνη δροσιά που πήραμε ήταν τα χαμόγελα των τέσσερων αυτών παιδιών. Η υπόσχεση βοήθειας από μέρους μας γράφτηκε σαν καθαρό συμβόλαιο στα παιδικά βλέμματα που αντικρίζαμε.
Αυτή η οικογένεια θα παραμείνει ενωμένη και εμείς θα είμαστε στο πλευρό τους. Το μόνο που ζήτησαν ήταν δικαίωμα στην εργασία, στη ζωή, στην ελπίδα για το μέλλον των παιδιών τους. ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΟ. Ζητούν αυτά που το ελληνικό κράτος οφείλει να τους προσφέρει, κατά το συμβόλαιο δημιουργίας του από τις θυσίες των προγόνων τους.
