Στα πλαίσια του Προγράμματος "ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ" της Τ.Ο. Εύβοιας-Βοιωτίας, επισκεπτόμαστε σχεδόν καθημερινά μεγάλες επιχειρήσεις των νομών μας, εξετάζοντας τη διαθεσιμότητα θέσεων, τις συνθήκες εργασίας, αλλά και την πορεία όσων εργαζομένων προσλήφθηκαν ήδη με τις ενέργειές μας. Με δεδομένη την οικονομική κατάσταση, την αυξανόμενη ανεργία και τις δυσκολίες επιβίωσης των ελληνικών επιχειρήσεων, προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουν οι εργοδότες τις ευθύνες τους έναντι της τοπικής κοινωνίας και της εθνικής οικονομίας προτιμώντας Έλληνες, αλλά και οι εργαζόμενοι τις ευθύνες τους έναντι της θέσης που καλύπτουν.
Το μαρξιστικό ιδεολόγημα της "πάλης των τάξεων", που υιοθετήθηκε με
ανακούφιση από την εξίσου υλιστική δεξιά, εφηύρε τον "ταξικό εχθρό".
Εργαζόμενοι και εργοδότες, αντί να συνεργάζονται ως απαραίτητα μέλη του
ίδιου επιχειρηματικού οργανισμού για την ευημερία του και -κατ' επέκτασιν- την ευημερία των ιδίων και του εθνικού συνόλου, έλαβαν θέσεις αντιπάλων, με τις "ευλογίες" των ανάξιων κυβερνήσεων. Η αρρωστημένη εκδοχή του συνδικαλισμού που επέβαλλε στο εργατικό τοπίο της χώρας επί τρεις δεκαετίες η αριστερά, με τη συνδρομή της πολιτικής της ενοχικής δεξιάς, πέτυχε τελικά τα εξής: Τη δημιουργία άεργων μισθωτών "εργατοπατέρων", τη μετατροπή υγειών επιχειρήσεων σε προβληματικές και συνεπακόλουθα το ξεπούλημα και κλείσιμό τους, τη μεταφορά ελληνικών επιχειρήσεων σε (πρώην κομμουνιστικές και εξαθλιωμένες) βαλκανικές χώρες, την αντικατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων από τριτοκοσμικούς λαθρομετανάστες, την απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, την παγίωση της "μαύρης" ανασφάλιστης εργασίας, αλλά και την καλλιέργεια της απέχθειας για την έντιμη εργασία στα Ελληνόπουλα.
Η μετατροπή των δημόσιων υπαλλήλων σε "κηφήνες" του δημοσίου, από την πελατειακή νοοτροπία των σοσιαλιστικών και φιλελεύθερων κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, η συστηματικά προπαγανδιζόμενη "αίγλη" νέων επαγγελμάτων παροχής υπηρεσιων με τις (προσωρινά) υπέρογκες αμοιβές και "στολές εργασίας" κοστούμια και ταγιέρ, αλλά και η ταυτόχρονα προπαγανδιζόμενη απαξίωση των χειρωνακτικών επαγγελμάτων -κυριολεκτικής- παραγωγής έργου, κατηύθηναν δόλια τους Έλληνες στο κυνήγι μιας "θέσης στο δημόσιο" και στη διεστραμένη και καταστροφική εντύπωση "αξιοπρεπής δουλειά είναι αυτή που δεν λερώνει τα χέρια και τα ρούχα σου". Και ακόμα χειρότερα, η πλέον ανήθικη επιδίωξη "να καταφέρεις να πληρώνεσαι χωρίς να κάνεις τίποτα". Σε μεγάλο βαθμό σήμερα αποφεύγεται η λέξη "καθήκον" και υπερτονίζεται η λέξη "δικαίωμα".
Από την άλλη, οι εργοδότες υιοθέτησαν πλήρως το κερδοσκοπικό καπιταλιστικό επιχειρησιακό μοντέλο, που υιοθέτησαν και οι οικονομίες των κρατών, αδιαφορώντας για τις συνέπειές του στους ανθρώπους, τις τοπικές κοινωνίες, το έθνος, το περιβάλλον και τελικά στην εθνική οικονομία, το κράτος και τους ίδιους. Οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις τους έπαψαν να είναι άνθρωποι που παράγουν έργο και έγιναν αναλώσιμο "εργατικό δυναμικό". Οι "μάνατζερς", με τα πτυχία πανεπιστημίων εξωτερικού και χωρίς ούτε μια μέρα πραγματικής εργασίας στο βιογραφικό τους, εφάρμοσαν (σε επιχειρήσεις, αλλά και κράτη) αυτά που διδάχθηκαν: "πρώτο έξοδο προς περικοπή για μείωση κόστους: η μισθοδοσία". Λιγότερα μεροκάματα, κόψιμο επιδομάτων, περισσότερες απλήρωτες υπερωρίες, απολύσεις "πλεονάζοντος προσωπικού" και -κυρίως, τελευταία- αντικατάσταση των "ακριβών" Ελλήνων με τους "φθηνούς" αλλοδαπούς. Για το πόσο λάθος κάνουν στην κοστολόγησή τους τελικά, μπορούμε να πούμε πολλά, αλλά συντομότερο είναι ΑΥΤΟ το παράδειγμα.
Από την άλλη, οι εργοδότες υιοθέτησαν πλήρως το κερδοσκοπικό καπιταλιστικό επιχειρησιακό μοντέλο, που υιοθέτησαν και οι οικονομίες των κρατών, αδιαφορώντας για τις συνέπειές του στους ανθρώπους, τις τοπικές κοινωνίες, το έθνος, το περιβάλλον και τελικά στην εθνική οικονομία, το κράτος και τους ίδιους. Οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις τους έπαψαν να είναι άνθρωποι που παράγουν έργο και έγιναν αναλώσιμο "εργατικό δυναμικό". Οι "μάνατζερς", με τα πτυχία πανεπιστημίων εξωτερικού και χωρίς ούτε μια μέρα πραγματικής εργασίας στο βιογραφικό τους, εφάρμοσαν (σε επιχειρήσεις, αλλά και κράτη) αυτά που διδάχθηκαν: "πρώτο έξοδο προς περικοπή για μείωση κόστους: η μισθοδοσία". Λιγότερα μεροκάματα, κόψιμο επιδομάτων, περισσότερες απλήρωτες υπερωρίες, απολύσεις "πλεονάζοντος προσωπικού" και -κυρίως, τελευταία- αντικατάσταση των "ακριβών" Ελλήνων με τους "φθηνούς" αλλοδαπούς. Για το πόσο λάθος κάνουν στην κοστολόγησή τους τελικά, μπορούμε να πούμε πολλά, αλλά συντομότερο είναι ΑΥΤΟ το παράδειγμα.
Ανάμεσα στις δύο απόλυτα υλιστικές όψεις του ίδιου σιωνιστικού νομίσματος, τον διεθνιστικό μαρξισμό-"σοσιαλισμό" και τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό-"φιλελευθερισμό", υψώνεται ο Εθνικισμός. Που αντικαθιστά την "πάλη των τάξεων" με τη συνεργασία όλων των επαγγελματικών κλάδων για την ευμάρεια του έθνους. Που τιμά την εργασία και απεχθάνεται το "βόλεμα" και τον παρασιτισμό. Που εκτιμά τους εργοδότες για τη δημιουργικότητά τους και τους εργαζόμενους για την εργασία τους. Που θέτει την οικονομία στην υπηρεσία του έθνους και όχι το έθνος στην υπηρεσία της οικονομίας. Ο Εθνικισμός που είναι αξιοκρατικός, δίκαιος, πραγματικά ανθρωπιστικός, με το ρεαλιστικό όραμα ενός ισχυρού κράτους στην υπηρεσία του συνόλου του έθνους.
Οι Έλληνες, εργοδότες και (ξανα)εργαζόμενοι, οι οποίοι έρχονται σε επαφή από το Πρόγραμμά μας, αποδεικνύουν όλο και συχνότερα την ορθότητα των ανωτέρω. Οι μεν με την προσφορά θέσεων εργασίας και οι δε με την εργατικότητά τους. Ευελπιστούμε ότι θα συνεχίσουν και θα αυξηθούν τα θετικά αποτελέσματα της προσπάθειάς μας.
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ για να ξαναβρούν οι Έλληνες την περηφάνεια της παραγωγικής εργασίας.
