Κατά τις επισκέψεις της Ομάδας Αλληλεγγύης σε τρεις ελληνικές οικογένειες στη Βοιωτία, διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά πως, επιπλέον του αυξανόμενου προβλήματος της ανεργίας, η παντελής απουσία και η απόλυτη αδιαφορία των αρμοδίων κρατικών φορέων για θέματα κοινωνικής πρόνοιας δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την επιβίωση των Ελλήνων.
Η κυρία Χρυσάνθη έχει δύο μικρά παιδιά και το ένα έχει άμεση ανάγκη λογοθεραπείας. Ο νηπιακός σταθμός που πάει ο μικρός δε διαθέτει λογοθεραπευτή. Το δε "ειδικό σχολείο" της περιοχής δεν διαθέτει επίσης ειδικούς λογοθεραπευτές. Ο σύζυγος προσλήφθηκε προ 15 ημερών σε ένα τοπικό εργοστάσιο, μετά από μακροχρόνια ανεργία. Η ίδια παρακαλά για μια δουλειά καθαρίστριας, αλλά δεν γίνεται τίποτα, ούτε καν στο Δήμο, με τα περιβόητα "κοινωνικά κριτήρια" προσλήψεων. Λόγω μη κατάθεσης φορολογικής δήλωσης, αφού δεν υπήρχε τίποτα να δηλωθεί, δεν υπάρχει γραφειοκρατικά η δυνατότητα έκδοσης κάρτας ανεργίας, που είναι απαραίτητη για τις δημοτικές συμβάσεις. Λόγω αδυναμίας καταβολής του προστίμου εκπρόθεσμης κατάθεσης δήλωσης, δεν προβλέπεται ν' αποκτηθεί σύντομα η απαραίτητη κάρτα ανεργίας... Γραφειοκρατικός παραλογισμός ή σκόπιμη προσπάθεια μείωσης των δεικτών ανεργίας;
Ανάλογη η περίπτωση της κυρίας Φλώρας, που μεγαλώνει 4 παιδιά. Οι γονείς δεν δουλεύουν και το ένα παιδάκι αντιμετωπίζει επίσης πρόβλημα ομιλίας. Πληροφορηθήκαμε ότι στη γύρω περιοχή υπάρχουν 10-12 παιδιά προσχολικής ηλικίας που χρειάζονται λογοθεραπεία, αλλά -λόγω περικοπών ελέω...μνημονίου- το ειδικό σχολείο παραμένει χωρίς ειδικούς και οι ειδικοί χωρίς δουλειά. Ο μικρός Γιάννης πήγε στην πρώτη δημοτικού, αλλά χρειάζεται να την επαναλάβει. Όμως δεν γίνεται να τον δεχθούν στο κανονικό δημοτικό, γιατί κρίθηκε ότι πρέπει να πάει στο ειδικό, με αποτέλεσμα να χάσει τη χρονιά. Με τις ανάγκες να αυξάνουν και τα έξοδα να τρέχουν, η οικογένεια περιμένει απάντηση στις αιτήσεις για εργασία περί τα μέσα Οκτώβρη. Το σπίτι παλιό, τα δωμάτια γεμάτα υγρασία, με το ταβάνι να στάζει στις βροχές και στην ουσία με μόνο ένα δωμάτιο κατοικήσιμο, όπου μαζεύεται η οικογένεια να ζεσταθεί γύρω από μια ξυλόσομπα...
Πολύτεκνες οικογένειες μεγαλώνουν όμορφα ελληνόπουλα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, σε συνθήκες της βικτωριανής Αγγλίας του Ντίκενς, δύο αιώνες πριν... Την ίδια ώρα το ελλαδικό κράτος, τα αριστερά δεκανίκια του και οι διεθνείς οργανισμοί ανησυχούν για την βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης των τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών... Εθνική γενοκτονία σε εξέλιξη.
Τρίτεκνη η επόμενη οικογένεια που επισκεφθήκαμε. Η μητέρα καθηλωμένη σε μια πολυθρόνα. "Δεν έχουμε ούτε να φάμε. Αν γυρίσουμε τις τσέπες μας δεν θα πέσει ούτε ένα ευρώ. Φάρμακα ούτε εγώ, ούτε ο άντρας μου δεν μπορούμε να αγοράσουμε". Ο πατέρας και ο ενήλικος γιος άνεργοι οικοδόμοι, ψάχνουν για ένα οποιοδήποτε μεροκάματο: "Όποια δουλειά μπορούμε να κάνουμε, εγώ και ο μεγάλο γιος μου, στην οικοδομή, βρίσκουμε πάντα μπροστά τους αλβανούς. Δηλαδή, πάμε να φτιάξουμε ένα πάτωμα, δουλεύουμε όλη μέρα και την άλλη μέρα το πρωί που ξαναπάμε τα βλέπουμε όλα γκρεμισμένα και ξηλωμένα. Υπάρχει μια ομάδα αλβανών εργολάβων που χτυπάνε τις δουλειές μας. Έχουν κατακτήσει τα πάντα και είμαστε στο έλεος... Πρέπει κάτι να γίνει".
Και θα γίνει! Με τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, για μια Ελλάδα που ν' ανήκει επιτέλους στους Έλληνες!
